Op het moment dat ik in mijn burn out terecht kwam had ik geen idee hoe ik hier terecht was gekomen. Ik zag het niet aankomen zeg maar. Achteraf was het een logisch gevolg van hoe ik mijn leven leefde op dat moment, maar dat zag ik in het moment zelf niet zo. Pas toen ik bij de praktijkondersteuner van de huisarts zat begreep ik dat ik een lange weg tegemoet ging. Zij zei tegen mij dat ik dit heel serieus moest gaan nemen en dat het gemiddelde herstel tussen de drie maanden en twee jaar kon liggen. Ook dat zag ik niet aankomen.
Waar ik vooral mee bezig was, was hoe ik hier in vredesnaam terecht was gekomen. Hoe kon het dat ik, die alles aan kon en mega sterk was, in een burn out zat? Hoe kon het dat ik de hele dag zat te huilen? Waarom lag ik het grootste deel van de dag te slapen? En waarom deed ik niks?
Ik zat volledig in een ontkenningsfase en voelde vooral veel weerstand. Ik wilde weer normaal zijn, me weer mijn oude zelf voelen. Gewoon weer mijn ding doen en hoppa gaan met die banaan. Ophouden met deze flauwekul en weer actief zijn. Maar het ging de andere kant op, want ik had nul energie, geen fut om ook maar mezelf aan te kleden of mijnhuishouden te doen.
Accepteren (stap 1)
Na een paar weken kwam ik tot de conclusie dat ik niet anders kon dan hulp vragen een aanvaarden. Ik begon met mijn zoon, Robin, uitleggen wat er met mij aan de hand was. Hij was op dat moment 15 jaar, dus goed in staat om te begrijpen dat ik ziek was. Hij liet me huilen en gaf me regelmatig dikke knuffels wanneer ik het nodig had. Daarna stortte ik mijn hart uit bij mijn broer. Mijn absolute rots in de branding tijdens deze periode.
Vervolgens moest ik grenzen stellen naar mijn werkgever en accepteren dat ik niet aan het werk kon, ook al wilde ik nog zo graag. Ik legde mijn bedrijf zo goed als stil en legde mijn focus op beter worden.
Het accepteren dat ik ziek was en in een burn out zat heeft voor mij een paar maanden geduurd. Elke dag opnieuw moest ik accepteren dat het zo was. Dat ik even geen huishoudelijke dingen bij kon houden, dat ik niet kon werken en dat ik veel moest uitrusten. Mijn hele systeem was zwaar oververmoeid en dat had tijd nodig om weer te herstellen. In die periode kwam ik moeilijk uit mijn woorden, ik was vergeetachtig en het leek wel of mijn lichaam niets meer vanzelf kon. Douchen was al een activiteit op zich en kostte me bergen energie. Maar ik moest accepteren dat het nu zo was.
Een oplossing bedenken (stap 2)
Na een paar maanden werd het aantal uren slaap dat ik nodig had wat minder. Van mijn praktijkondersteuner had ik de opdracht gekregen elke dag te gaan wandelen. Ik begon met tien minuten, want meer kon ik niet. Zo'n 1000 tot 2000 stappen per dag was mijn maximum op dat moment. Het werd een houvast en met de tijd ging ik langer wandelen. Ik wilde weer meer kunnen doen. Mijn oplossing daarvoor was een lijstje maken.
Ik maakte elke dag een lijstje met drie dingen die ik gedaan wilde hebben die dag. Op nummer één stond wandelen. Op nummer twee en drie vaak een huishoudelijke taak, zoals stofzuigen, de afwas doen of eten koken. Zo begon ik wat meer structuur te krijgen en ik kreeg weer een voldaan gevoel als ik mijn drie to do's had kunnen afstrepen. Uiteraard werd ik op momenten ook overmoedig en schreef ik zes of tien dingen op mijn to do lijstje. Dat werkte natuurlijk niet zo, dus dan weer terug naar drie to do's.
Na wat trial en error bleek dat ik vooral veel meer ontspanning nodig had. Ik was zo druk geweest met zorgen voor Robin (en iedereen om me heen), mijn werk doen en mijn bedrijf runnen. Dat ik geen tijd nam om te ontspannen. Dus was het zaak om te gaan bedenken wat voor mij ontspanning was.
Ik herontdekte koken en bakken. Maar ook journallen en weer creatief bezig zijn. Wandelen werd een ontspanning en ik kon ineens rustig even gaan zitten om niks te doen.
In actie komen (stap 3)
En zo ging ik als vanzelf over naar de volgende stap in mijn herstel en dat was in actie komen. Ik begon weer actief te bedenken wat ik wilde doen en ging het ook doen. Ik gun mezelf rust als ik dat nodig heb en gaf mezelf ruimte om te gaan ontdekken wat ik leuk vind (en niet leuk vind).
Het is een periode van uitproberen wat ik leuk vind, of ik iets kan of niet en waar word ik blij van. Wanneer ik nu merk dat ik onrustig word of nerveus, dan helpt het me om te gaan wandelen of om mijn receptenboek er bij te pakken. Ik ga lekker zitten tekenen of schilderen, maak een journal of ga bloemen drogen.
Ik heb ook dingen geprobeerd die niet bij mij passen, maar dat is juist handig om te weten. Dan weet je ook wat niet helpt en wat niet werkt. En zo is het nog steeds uitproberen, oefenen en bewust zijn hoe het met me gaat.
Deze drie stappen zijn grotendeels onbewust gegaan bij mij en ik heb ze doorlopen zonder er echt bij stil te staan. Maar ze zijn wel een rode draad door mijn herstel heen geweest. Dankzij de hulp die ik had ben ik hier door heen gegaan en nu bezig met herstellen. Inmiddels heb ik mijn werk weer opgepakt en worden mijn uren weer opgebouwd. Ik ben weer bezig in mijn bedrijf om te onderzoeken welke kant ik op wil. Ontspanning staat hoog in mijn agenda. En ik geniet weer meer van het alledaagse leven.
Ik ben nog niet beter en ik denk ook dat je nooit helemaal 100% hersteld van een burn out. Het is iets waar je je altijd bewust van moet blijven. Moet zorgen dat je niet weer in diezelfde valkuilen stapt als voorheen. Maar ik geloof ook dat dit je leven op een positieve manier kan veranderen. Als je zo diep hebt gezeten en je komt eruit, dan ben je er klaar voor om je mooiste leven te gaan leven. Om al het mooie er uit te halen dat er in zit. En om ultiem te genieten van elke dag, ook als ze minder mooi zijn op dat moment.