Ik kon niet meer gewoon praten, geen keuzes meer maken en moest overal drie keer zo hard over nadenken. Het enige dat ik wel deed was slapen, huilen en eten. Dit is één van mijn meest donkere tijden ooit geweest. Het leven was alleen maar donker en zwaar. Ik voelde me alleen maar ellendig en er leek geen einde aan te komen. Nu ik dit opschrijf, krijg ik weer een steen in mijn maag. Het liefste denk ik er niet meer aan, maar het is belangrijk om niet te vergeten hoe deze periode geweest is. Met deze persoonlijke blog hoop ik dat jij als lezer meer inzicht krijgt in iemand met een burn out. Maar ook als jij er zelf in zit of hebt gezeten, dat je herkenning en steun vindt.
En toen was ik ziek
Zomaar ineens stond ik huilend voor mijn collega en had ik geen idee wat er gebeurde. Er was geen aanleiding, ik had geen stress en er was niet iets heftigs gebeurd of zo. Ik heb anderhalf uur staan huilen tot mijn tranen langzaam opdroogde. Natuurlijk bleef ik gewoon werken en de dag erna stond ik ook gewoon weer in de winkel. Daarna had ik vijf dagen vrij en ik dacht dat die dagen uitrusten en goed slapen wel zouden helpen. Maar nee.
De week erna stond ik te huilen als een klein kind terwijl ik mijn jas aan deed om naar mijn werk te gaan. In de auto huilde ik verder. Ik droogde mijn tranen toen ik ging tanken en zodra ik weer in de auto zat kwamen de tranen weer. Halverwege ben ik gestopt en appte ik mijn baas dat ik vandaag niet kwam en naar de huisarts zou gaan. Ik kon gelukkig die ochtend nog terecht en ze zei tegen me dat ik zwaar overspannen was en rust moest gaan nemen. Ik weet nog dat ik thuis kwam en op de bank ging zitten. Ik huilde en huilde en begreep niets van wat er met me aan de hand was.
Twee weken daarna kon ik terecht bij de praktijkondersteuner van de huisarts en zij hoorde mijn verhaal aan, stelde een paar vragen en zei dat ik in een burn out terecht was gekomen en dit bloody serieus moest gaan nemen. Dus niet volgende week weer werken, geen afspraken maken en alleen maar uitrusten.
Oeps
Dit is hoe ik kort samen gevat in de meest donkere periode van mijn leven terecht kwam. Alle shit van de jaren daarvoor kwam er uit. Maar dan ook echt alles. Het enige dat ik deed was eten, huilen en slapen. Ik sliep zo'n 18 uur per dag, at alles wat los en vast zat en alle ongehuilde tranen van 10 jaar ellende kwamen er uit. Ik had veel te verwerken en te helen, dat mocht wel duidelijk zijn. Gelukkig bleek al het (innerlijk) werk van de afgelopen jaren niet voor niets te zijn geweest. Het heeft me absoluut geholpen om hier weer boven op te komen. Ik kende de tools en wist welke vragen ik mezelf moest gaan stellen.
Ik vertel dit, omdat ... tja waarom eigenlijk. Misschien om je wat meer context te geven, om je duidelijk te maken dat een burn out iedereen kan overkomen of misschien wel omdat ik je wil helpen inzien dat voor jezelf zorgen zo super belangrijk is. Hoe dan ook, het gaat gelukkig nu beter met me en ik ben aan het herstelproces begonnen.
Diepe dalen leren je de grootste lessen
En dat is absoluut waar, al zie je dat niet wanneer je midden in het diepe dal zit. Zelfs al weet je dat dit een proces is waar je doorheen zal moeten, het is zwaar en donker en alle behalve een leuk proces. Achteraf is het een blessing. Ik werd letterlijk uit mijn hardlopende leven gerukt en tot stilstand gedwongen. Ik moest nu wel aankijken wat ik niet wilde zien. Keihard en vol bullshit verhalen die ik mezelf al die jaren had verteld.
Wat waardeer ik een goede dag nu zeg! Elk bloemetje, elk wolkje en elke glimlach voel ik. Lieve woorden, een knuffel van Robin en een kat op schoot hebben liggen zijn geschenken die ik nu zoveel meer waardeer. En ik wil niet heel lalala gaan klinken, maar het is echt zo dat na zulke donkere tijden je meer geniet van die kleine dingetjes.
Anyway. Ik heb er weer zin in. En daarmee bedoel ik dat ik zin heb om mijn leven te gaan leven op een manier dat ik er blij van wordt. Ik deed het al wel, tenminste ik probeerde het. Maar mijn gedachten zaten vol met negatieve gedachten en woorden. En die kwamen heel vaak naar boven, waardoor ik dingen niet deed en me altijd zorgen maakte.
Hoe is het nu?
Nu heb ik meer goede dagen dan slechte. Ik voel me vaker goed en minder vaak slecht. Het is elke dag bewust blijven dat ik aan het herstellen ben. Die negatieve gedachten van een paar maanden terug komen soms ineens weer tevoorschijn. Het is niet dat ze weg zijn. Wanneer ik nu een slechte dag heb geef ik er aan toe en laat ik de boel de boel. Ik moet niks van mezelf en ik mag uitrusten. Ik ben minder streng voor mezelf, althans dat probeer ik. En dat gaat de ene dag beter dan de andere, maar er zit vooruitgang in.
Ik probeer ook beter mijn grenzen aan te geven. Naar mezelf, maar ook naar andere. En dat levert soms een moeilijke dag op, maar uiteindelijk weet ik dat dit nodig is. Ik moet mezelf en andere laten weten dat ze niet over mij heen mogen lopen. Dat ik een grens heb en die ook aangeef.
Elke dag help ik mezelf herinneren dat ik geluk, liefde en overvloed verdien. En ja, dat heeft een constante herinnering nodig, omdat er veel oude bullshit in mijn systeem geprogrammeerd staat. Elke dag besef ik me dat ik een keuze heb. Ook toen ik maanden geleden voor de keuze stond om te leven of niet. Ik stond op het randje en ik koos voor leven. En nu is het aan mij om er mijn mooiste leven van te maken. Waar ik eerst alleen maar aan het overleven was, probeer ik nu elke dag in het leven te staan dat ik graag wil leven.
Leven vanuit inspiratie
En nu volg ik mijn intuïtie nog meer. Leer ik hoe ik mijn hart kan laten branden voor passievolle projecten en acties. Leef ik vanuit inspiratie.
Daar ligt een mega verschil en een grote mogelijkheden. Want stel je nou eens voor dat je niets meer had. Wat heb je dan nog wel? Juist, jezelf. En voor jezelf moet je leven. Genieten. Je gelukkig voelen. Overvloed ontvangen. Innerlijke rust ervaren. Het klinkt als een sprookje, but I'm telling you, het is de moeite om die stap te zetten. De stap om te kiezen voor jezelf. Voor jouw geluk. Jouw overvloed. Jouw liefde voor jezelf. Jouw overvloed
I'm a work in progress en dat is oké he. Ik ben niet perfect en ik ga me ook niet voordoen alsof ik dat wel ben. Maar ik deel wat ik leer. Ik deel mijn kennis en ervaring. En ik wil jou daar graag in mee nemen en mee inspireren. Mijn weg is niet altijd makkelijk, maar het is mijn weg. En ik hou van mijn weg.
Elke dag een stapje. Soms mega verwarrend en onzeker. Steeds vaker met een glimlach en een gelukkige traan.