Burn out

Op het moment dat ik in mijn burn out terecht kwam had ik geen idee hoe ik hier terecht was gekomen. Ik zag het niet aankomen zeg maar. Achteraf was het een logisch gevolg van hoe ik mijn leven leefde op dat moment, maar dat zag ik in het moment zelf niet zo. Pas toen ik bij de praktijkondersteuner van de huisarts zat begreep ik dat ik een lange weg tegemoet ging. Zij zei tegen mij dat ik dit heel serieus moest gaan nemen en dat het gemiddelde herstel tussen de drie maanden en twee jaar kon liggen. Ook dat zag ik niet aankomen.

Ik kon niet meer gewoon praten, geen keuzes meer maken en moest overal drie keer zo hard over nadenken. Het enige dat ik wel deed was slapen, huilen en eten. Dit is één van mijn meest donkere tijden ooit geweest. Het leven was alleen maar donker en zwaar. Ik voelde me alleen maar ellendig en er leek geen einde aan te komen. Nu ik dit opschrijf, krijg ik weer een steen in mijn maag. Het liefste denk ik er niet meer aan, maar het is belangrijk om niet te vergeten hoe deze periode geweest is. Met deze persoonlijke blog hoop ik dat jij als lezer meer inzicht krijgt in iemand met een burn out. Maar ook als jij er zelf in zit of hebt gezeten, dat je herkenning en steun vindt.